„კონფლიქტის ფასი უზარმაზარია. უზარმაზარი ფასი გაიღო ყველამ. პირადად მე უფრო ფსიქოლოგიური ფასი გავიღე, ძალიან დიდი ტრავმა მივიღე. საერთოდ ყველაზე საუკეთესო რაც გამაჩნდა, ნუ საუკეთესო პერიოდი ცხოვრებისა — ხალგაზრდობა, ამ კონფლიქტმა შეიწირა. მთელი ჩემი ცხოვრება მტანჯავს და ალბათ დამტაჯავს.“
‘It was in November 1989. I was seven. I remember it was a gloomy day. The whole town was alert. I was little and could not understand anything. What I would hear was that some Georgians came shooting. And then everything started spinning: a blockade began, we would hear that they burnt a village and then another, kidnapped some people and shot some others. Barricades started popping in the town and cross-shootings followed.’
ერთ დღეს, როდესაც ქმარმა კეხვში [სოფელი ცხინვალიდან 10 კილომეტრში] ბენზინგასამართ სადგურზე მთელი ოჯახის — ქმრის, ცოლისა და ორი შვილის დახვრეტის ამბავი მითხრა, მაშინ ვთქვი, ასეც მოუხდებათ-მეთქი! და, როდესაც ეს პატარა ბავშვები წარმოვიდგინე, მივხვდი, რომ ქალი აღარ ვარ, დედა აღარ ვარ, ადამიანი აღარ ვარ. მივხვდი, რომ, თუ თავს არ ვუშველიდი, საბოლოოდ დავიღუპებოდი.
‘When one morning my husband told me that a family of a father, mother, and two children had been shot at a petrol station, I said out loud: that’s what they deserved! And only after I had pictured these little kids did I realise that I had stopped being a woman, a mother, a human being. I understood that if I did not save myself, I would be over for good.’
